مروارید
امید نمرده است
با من است ولی
انگار سفر رفته است

همه دانه می شوند و من
دانه شنی گمم
همه در خاک می رووند و من
در ته دریای پر تلاطمم
امید نمرده است ولی
روزی می آید از سفر

من را به آغوش می کشد آنگاه
صدف زندگی
میوه ها همه خاک می شوند و من

...همواره تا ابد درم

طلوع تو
خورشید راچه روی پرتو افکنی است
درشروع تابش نگاه تو
باد را چه جای سرودن است
درآغاز شکوه گلویت
شب چگونه زندگی کند

...درآمدن و طلوع تو

نیلوفر
چون بر فراز نگاهش
آسمان غرق خورشید است
واین باد وشکوفه وباران
همه ابزار امید است
چون در جشن گل و ماه
همانند ندیده است
این صبح سپید است
...که بر ما بدمیده است

...دل از دست غم و غصه رهیده است

حیدرا

قلبم اگر سنگ است
نام تو را هزاران چشمه درآن است
واگر ازیادت بی خود می شوم
جوشش عشق تو در خون من است
عشقی که درشیر مادرم بود
و با آن پدر را شناختم
و زندگی را
و خدا را
...

واژه های هوس
این کودکان شعر
فرزندگان هرزگی فکر منند
واین ناله های من
چون ناله های مادری است
که از بستر شبانه پدر آدمیت آبستن است
و با هر دردی
انتظار آن می رود
کاین کودک حرام
دامن آلوده ی فکر مرا سبک کند
اما دریغ
که مادر فکر من
تا تولد واژهای خوشبختی
هزاران مرگ را
در بستر زایمان خود بدوش می کشد

چشمم دروغ نیست

گربینی اندر چشم من
زلفی رود تاریکیش
تا امتداد عمق شب
چشمم دروغ نیست

گربینی اندر چشم من
رنگ و لعاب عشق را
مجنون کند هر ناز گل
چشمم دروغ نیست

گربینی اندر چشم من
گهواره هفت آسمان
آتش کند هر کوکبی
چشمم دروغ نیست

گربینی اندر چشم من
سودای رنج بی نشان
بر آسمان رنگین کمان
چشمم دروغ نیست

گربینی اندر چشم من
سوز هزار و یکشبم
چون سیل بغدادم کند
چشمم دروغ نیست

گربینی اندر چشم من
آن مخمل زیبای شب
سیلی زند بر آفتاب
چشمم دروغ نیست

گربینی اندر چشم من
رویای مست و می فروش
ساغر کنم تا هر شبم
چشمم دروغ نیست

ای واژه های هستی ام
بنگر دو نور دیده ام
چشمم تو را گوید به تو
چشمم دروغ نیست

....عشق را جاری کن

در این خسته بازار
در این هیاهوی من منم
درین خیابان که به بن بست خودکشی است
بکوش! کاری کن
به آسمان نگاهی کن
...عشق را جاری کن

!عقل را پایانی نیست ...جز دیوانگی
!دین را سودایی نیست... جز بتخانگی
!کیش را جایی نیست... جز بیگانگی
بکوش! کاری کن
به آسمان نگاهی کن

... عشق را جاری کن

آشیان
در این آشوب

مرا به آشیان ببر
آنجا که عطش خوشبختی فرو می نشیند
بگذار در امتداد نفسهایت فراموش شوم
ومرا به یاری بیا
تا بر پیکر تنهایی تبر زنیم
وشب را
که ظلمت است
به آشیان بدل کنیم

....مرا به آشیان ببر

با من صنما

با من صنما دل یکدله کن... گر سر ننهم آنگه گله کن
مجنون شده ام از بهر خدا... زآن زلف خوشت یک سلسله کن
سی پاره به کف در چله شدی... سی پاره منم ترک چله کن
مجهول مرو با غول مرو... زنهار سفر با قافله کن
ای مطرب دل زآن نغمه خوش... این مغز مرا پر مشغله کن
ای زهره و مه زان شعله رو... دو چشم مرا دو مشعله کن
ای موسی جان شبان شده ای... بر طور بر آ ترک گله کن
نعلین ز دو پا بیرون کن و رو... در دست طوی پا آبله کن
تکیه گه تو حق شد نه عصا... انداز عصا و آن را یله کن
فرعون هوا چون شد حیوان... در گردن او رو زنگله کن

مولانا