مروارید
امید نمرده است
با من است ولی
انگار سفر رفته است

همه دانه می شوند و من
دانه شنی گمم
همه در خاک می رووند و من
در ته دریای پر تلاطمم
امید نمرده است ولی
روزی می آید از سفر

من را به آغوش می کشد آنگاه
صدف زندگی
میوه ها همه خاک می شوند و من

...همواره تا ابد درم

طلوع تو
خورشید راچه روی پرتو افکنی است
درشروع تابش نگاه تو
باد را چه جای سرودن است
درآغاز شکوه گلویت
شب چگونه زندگی کند

...درآمدن و طلوع تو