سحرگاه

سحرگاه

فانوس دل

اگرچه آغشته به اندود شب است

اما هنوزنفسی درآنست

که بر مسیحای سویش

...پروانه ای بال بسوزاند

هنوز زوزه اش در گوش جانم

چون دره ای از هراس می وزد

آن باد تیره که به فانوس حمله کرد

آیا مسیح بخت خواهد دمید سحر را

در امتداد رویت شبانه من؟

اوج

واین تکرار نیمروزها و نیمشبها

واین دیوار خستگی ناپذیرتن

...واین فاصله که با نفس میرود

آه بنگر که درین کوچه که خلوتش می دانی

چقدر خاطره چال است

واین همه آسمان که بر سر تو است

!همیشه زیر سوال

با کدام نگاه آشناترست

این اوج درپستی من؟

ديگر هرگز

با راز و نیاز

خواندن نه تو را دیگر بشاید

که عمر را

گمان و پندار به باد داد و

...ریشه در شوره زار بخت خشکید

پژواک غرورم دارد فریاد می زند: دیگر هرگز

سیاهی کجاست؟

سیاهی کجاست؟

بر بال پرنده ها میروم

با کرم خاکی همخانه می شوم

درافق گم می شوم

در خود فرو می روم

...من سیاهی را نمی بینم

!شاید کور شده ام

چشمانم را می بندم

...و می بینم که سیاهی همه نور است

میلاد تو

میلاد تو

سال نوات

در کنارگذشته

چون شاخه های درختی باد

که افقهای تازه را هدف می کند

و ریشه هایش

دوردستهای تاریکی ها را

...به میوه های شادی میرساند

نقطه تکین

نقطه تکین

این رشته افکار بر گردن خود

من خود تنیده ام

تا روز و شب در نگاه آرزوهای من یکی است

وین وحشت و هراس

از رفت و آمد لحظه ها

روح تکیده مرا

در کالبد زمان

...بی چاره کرده است

تو نقطه تکین معادله منی

دیگر از نوسان

در محور ایکس ها خسته گشته ام

تا درنگاه تو بی نهایت شوم

...دست مرا بگیر

ربایش چشمانت

ربایش چشمانت

خروش و غرش طوفانها

خشم تمام آتشفشانها

لرزش همه زمین لرزه ها

جوشش تمام سیلابها

راز همه کهکشانها

...در ربایش چشمان توست

خسته ام

خسته ام

در گلدان خشک نفسهایم

گل امید خواهم کاشت

وروزی به خود اجازه خواهم داد

که رو به آینه فریاد کنم

وآن چه رادرخودخفه کرده ام بگویم

که خسته ام

می خواستم چیزی بنویسم سخنی از استاد سخن حضرت سعدی بر من گذشت لال شدم
آنان که به گیسو دل عشاق ربودند"
"از دست تو درپای فتادند چو گیسو