مسافر

سر برخاک

نگاه بر آسمان

و یاد درگذشته...

در کوچه های خیالش

گذر می کرد

تمام شب را

دوباره بیدارمانده بود

دلش پر از عشق بود

وزیبایی صبح

خواب را از دیدگانش دزدیده بود

پیش از انکه سحر شود

نگاهی به انتها انداخت

بلند شد

ورفت

غم چشمانت

کوزه گر زندگی

گل مرا

از غبار غم چشمان تو ساخت

همان نگاه اول

همان پایان آخر من بود

که خرد خرد

روزگار من شد

تا در غم چشمانت

دوباره گل شوم

عرق می کنم

عرق می کنم

نه از تب

از شرم اینکه بدنم جنگ را باخته

عرق می کنم

نه از سرما

از شرم اینکه به گرما وابسته ام

عرق می کنم

نه از ضعف

از شرم اینکه انسانم و خدا نیستم

عرق می کنم

...و هذیان می گویم