مادر

کاشکی مادری بودم
که با ناله های فرزندش
هرآنچه عقل
بر گردن روح تنیده بود
در هم می شکافت
وخود را فدای معصومیت اشکها می کرد
بی آنکه انتظاری از درک
روحش را بسوزاند

رخسار تو

کودکی

حماقت

شجاعت

...شاید هم عشق

تو را با تمام خارهایت

در آغوش می فشارد

خون

زندگی

امید

...شاید هم عشق

از نوک خارهایت

به روی ریشه هایت می چکد

و در رخسار تو می شود

حقیقت من

من از حقیقت خسته ام

من خسته ام

از دروغ گفتن به خود

...که در جستجوی حقیقتم

چون راه عقل

آنگاه که به مستی می رود

حقیقت من

در دروغ چشمان توست

شیطان چشمانت

بگذار

میان فاصله دو ابر

:خورشید اینگونه بتابد

خداوند قلب من

در پشت آدم پیکرم

بر شیطان چشمانت سجده رفته است

درخت

آه

ببین درختم را

آنجا

در آن گوشه

بر آن شاخه

دارد غنچه می زند

انگار که بهار است

برگهای زردش را ببین

ببین چگونه خشک می شوند

می افتند

همچون پاییز

شاخه هایش را ببین

با نسیم

دیگر آشنا نیست

و از ترس باد

خشکیده

ریشه هایش

از خاک بیزار است

حتی پرنده ای

پناه نمی آورد اینجا

میوه اش

رویایی بود

که هیچ فصلی

آن را نپذیرفت

دوستی آسمان

پایانش

رعد وبرق است

و زمین

سیلاب را

در روزهای سخت

به سوی ریشه ها

هدایت می کند

آه

کاش آن دانه

اینجا نیفتاده بود

نفس

در برابر چشمانم
لبخندت را
نگاهت را
و رویای شیرین چشمانت را
می بینم
لمس می کنم
تو منی هستی
که در دام است
ومن تویی هستم
که از دام گریخت
نفسهایت رامی شنوم
آنگاه که با بی رحمی تمام
روزهایت را
مردم نادان
شب می کنند
و تو را
در خاک
دیگر حتی فریاد هم نمی کشم
به یاد می آورم دیروز را:
پیرزن ایستاد
و نگاهش
مهمان نا امیدی بود

روی خاک

بر سادگی لبخندت

خون من فواره می زند از جوشش

بر انحنای نگاهت

روح من به اوج تو می رود

چشمانت

فریاد تمام زیباروبانی است

که زمین وحشیانه بلعیده

و آشوب من

میراث عشقهای نهانی است

که به زیر خاک رفته اند

کنون

روی خاک می پرستمت

تا هنگامه در خاک شدنم

بلاهت

زیبایی چشمانت

از درون من بیرون است

زیبایی چشمانت

نجات دهنده من

میان بلاهت و خداست

مسافر

سر برخاک

نگاه بر آسمان

و یاد درگذشته...

در کوچه های خیالش

گذر می کرد

تمام شب را

دوباره بیدارمانده بود

دلش پر از عشق بود

وزیبایی صبح

خواب را از دیدگانش دزدیده بود

پیش از انکه سحر شود

نگاهی به انتها انداخت

بلند شد

ورفت

غم چشمانت

کوزه گر زندگی

گل مرا

از غبار غم چشمان تو ساخت

همان نگاه اول

همان پایان آخر من بود

که خرد خرد

روزگار من شد

تا در غم چشمانت

دوباره گل شوم

عرق می کنم

عرق می کنم

نه از تب

از شرم اینکه بدنم جنگ را باخته

عرق می کنم

نه از سرما

از شرم اینکه به گرما وابسته ام

عرق می کنم

نه از ضعف

از شرم اینکه انسانم و خدا نیستم

عرق می کنم

...و هذیان می گویم

الهه ی شب

روزها ستاره ها را از زیر سنگها پیدا می کرد

وقتی که شب می شد

از عقربه های ساعت بالا می رفت

وبا دست هایش ستاره ها را در آسمان می چید

وچند ستاره به زیر بالشت خود می گذاشت

تا آسمان خوابش پر از ستاره باشد

شاید امشب

شاید امشب بروم

دلم اما دیری است

که ازینجا رفته

دیگر اما همه چیز

با همه کس

دیگر اما هیچ چیز و هیچ کس

میهمان من نیست

مدتی است که تو را

با حصیر همه چیزم

داده ام من به زمستان وبهار

از همین بود دلم نیز نماند

شاید امشب بروم

صدای نگاهت

درونم پر از صدا بود
وقتی به آرامش نگاهت خیره می شدم
وآرام آرام صدای نگاهت مرا به درون می برد
برونم پر از نگاه بود وقتی به درون صدای تو می رفتم
و آهسته آهسته نگاهت را صدا می کردم
به زیر بارشبها
دوباره این صدا را دفن خواهم کرد